شستشوی روح

شستشوي روح
حيف است كه انسان ، به خاطر اشتغالات روزمره و گرفتاري هاي درسي و شغلي، از رسيدن به خود غافل شود. اگر خستگي جسمي با تفريحات سالم و استراحت از بين مي رود، خستگي هاي روحي هم در سايه سار نيايش و دعا، به آرامش مي رسد. »آب« تشنگي جسم را مي زدايد و »اشك« تشنگي روح وجان را . نيايش، يكي از ضروري ترين نيازهاي زندگي است. قرآن كريم، بارها تاكيد كرده تا انسان ها در معبد نيايش ، سر بندگي و خضوع بسايند و با تهجد و دعا و ذكر و استغفار، بنده بودن خويش را به ياد آورند.

فرمان هاي «اعبدواالله» كه در قرآن كريم است، براي بيدار ساختن همين فطرت خداجويي است.

انسان تا بنده نشود آزاد نمي شود.

در پيشگاه خداوند، هر كه خاضع تر و بنده تر و خاكي تر باشد، عزيز تر و مقرب تر است.»ان الذين عند ربك لا يستكبرون عن عبادته«(1)

آنان كه نزد پروردگار تو هستند ، از پرستش او متكبرانه سر بر نمي تابند . اگر زبان فطرت ما تجلي و ظهور يابد ، همان »عبادت« مي شود. بايد چند بار در روز ، روح را در »چشمة بندگي« شستشو داد و نهال فطرت را آبياري كرد عبادت هم اگر آگاهانه و عارفانه و با بصيرت باشد، غبار رذايل را از چهره جان مي زدايد و حجاب غفلت را اگر بر سراچه دلمان آويخته باشد ، كنار مي زند.

اصلا عبادت، نوعي سپاس به درگاه ولي نعمت ماست . در قرآن ، فرمان به »عبادت« و »شكر« را در آيه اي باهم آورده است : »و اعبدوه و اشكرواله«(2)

اگر دل را از غرور و عجب و خود خواهي و خود بيني پاك كنيم، تبديل به يك »آينه« مي شود و در اين آينه، نور خدا تجلي مي كند.

آلودگي دروني، غبار چهره جان است. آينه غبار گرفته، چهره اي تيره و غير شفاف را نشانمان مي دهد. تا بتواند جلوه گر نور گردد. عبادت، زمينه ساز توبه هم مي شود.

مي توان از »پل توبه« هم عبور كرد و به »وادي رحمت« قدم گذاشت. اين همه »مي توان« و »مي شود«، پيش روي ماست. تحقق آن هم به دست خود ماست. اگر ارزش وجودي خود را بشناسيم، خود را به تباهي نمي كشيم.